Borgið.

Jæja þá er okkur borgið. Ég ætlaði reyndar að bíða af mér þessa hrinu út af Icesave röflinu og öllu því, en það er allt útlit fyrir það að þá sé ég hættur að miðla af vísdómi mínum. Þetta ætlar engan endi að taka. En nú eru bjartari tímar framundan. Búið að ráða nýjan seðlabankastjóra og aðstoðarseðla- bankastjóra. Þetta eru reyndar hagfræðingar. Greyin. Ég hélt óvart, að til þess að geta orðið banka- stjóri þyrfti maður að hafa eitthvert, þó ekki væri nema lítið, vit á peningum. En svona miskilur maður hlutina alveg út í gegn, og þess vegna er kannski ábyrgðarhluti af manni að vera að reyna að skilja eitthvað í þessu.

Ég hef helst af öllu, viljað kenna allt of menntuðu hyski í röðum okkar íslendinga, um ófarir okkar. Sem dæmi, þá leyfði ég mér að halda því fram, í hópi fólks, að við ættum í það að minsta kosti fimm ef ekki sex menntaða hagfræðinga. Ekki að furða, þó hér væri all komið til helv. En blessað bankahrunið sem að ég beið lengi eftir, hefir upplýst okkur um það að þeir eru talsvert fleyrri. Allaveganna fimmtíu, ef ekki hundrað. Og allir hafa þeir sýna skoðun á málinu. Bæði aðdragandanum og afleiðingunum af þessu löngu fyrirséða ástandi sem að við erum í nú. Að vísu voru þeir örfáir, sem að sáu þetta fyrir. Og voru einfaldlega afgreiddir sem fábjánar, bæði af ráðamönnum og pressunni. Það hlýtur að vera vandasamt að vera hagfræðingur. Verða passa sig á þvi, að hafa alls ekki sömu skoðun á málinu og aðrir hagfræðingar. Þá halda menn að verið sé að gera annara manna skoðannir að sýnum.

Það væri laglegur fjandi ef að pípulagningamenn þessa lands, þyrftu að vinna eftir þessu fyrirkomu- lagi. Þá væri einfaldlega ekki hiti eða vatn í einu einasta húsi. Ef menn geta ekki komist að sameiginlegri niðurstöðu um hvernig á að framkvæma hlutina, þá eru hlutirnir óframkvæmanlegir.

Það sýndi sig að við eigum aldeilis nóg af hagfræðingum. Þeir spruttu upp allstaðar í kring um mann, án þess að maður hefði hugmynd um að þessi eða hinn væri hagfræðingur. Tveir eða þrír unnu í bönkum, og aðrir höfðu pólitísk heljartök á háskólunum og þar af leiðandi vinnu þar. Svo voru þeir sem voru ráðgjafar ráðamanna. Gjammandi og geltandi, enda látnir hætta og fátt fyrir þá annað að gera en að setjast á þing. Svo sem best. Þar hlustar enginn á þá. Þá voru það þessir sem fyrir einhvern miskilning, höfðu ekki fengið vinnu í faginu þrátt fyrir gríðarlegan skort á hagfræðingum. Eða svo heyrist manni þegar að rætt er við háskólamenn. Kokkur á netabát, vinnandi á malbikunnarvélum og svo framvegis.

Á hverjum fjandanum ætli hagfræðingar hafi annars vit. Þeir vita mest lítið um peninga, en kunna þó að lesa launaseðilinn sinn. Mér er tjáð af bakarameistara einum, að þeir séu lítt nothæfir til kökugerðar. Og ég þurfti eitt sinn að borða mat hjá einum þeirra í þó svolítinn tíma. En ekki var það víðtæk upplifun.