Mála skrattann á vegg.

Nú er ég búinn að leita að þessari mynd af mér í heila viku, hérna í tölvugarminnum. Hélt reyndar að ég hefði fundið hana og copyeraði, en síðan hef ég ekki séð hana meir.  Einn ágætur maður bauðst til þess að útvega mér mynd sem hann ætti af mér, en myndin sú er víst með þeim vanköntum að ég sný baki í myndavélina og er að vökva blómin út í guðsgrænni náttúrunni. Maður yrði sjálfsagt kærður fyrir náttúruspjöll, ef hún yrði látin duga sem forsíðumynd, og hjálpar sjálfsagt ekkert í baráttunni fyrir forsetisráðherrastól eða seðlabankastjóra embætti.

Skemmtileg frétt í sjónvarpinu í gær. Málarameistararnir fá enga til þess að hanga í penslunum hjá sér. Af hverju skyldi það vera. Getur verið að nú ætli hrægammarnir að fara að borga eftir, handónýtum  kjarasamningunum.  Sjö hundruð og tuttugu krónum á tímann.  Þannig að mánaðarlaunin geri rösk sextíu og fimm prósent að atvinnuleysisbótunum.  Ótrúlegt að menn skuli ekki hlaupa upp á milli handa og fóta og bíða í löngum röðum eftir þeim kjörum.